بعد از انقلاب زمانی که قرار شد کار به دست مردم بیافتد و انقلابیون کار را شروع کردند، همه ی مدیران جوان بودند و بی تجربه و در این حالت اشتباه در تصمیم گیری امری طبیعی بود که در این مجال کوتاه قصد دارم به یک مورد اشاره کنم.
شرایط آن زمان کشور را با هم مرور کنیم؛ پس از مبارزات و سختی های زیاد بالاخره انقلاب پیروز می شود. هنوز مدت کوتاهی نگذشته است که جنگ اتفاق می افتد و وقایع بعد از آن ...
قرار بود با بیرون کردن شاه حکومت علی برقرار کنند ، قرار بود عدالت اجتماعی به وجود آید و... واقعاً هم مسئولین در پی این امور بودند اما یک اشتباه:
برای ساختن یک جامعه ی جدید، برای ترقی یک کشور ویران شده، چقدر زمان لازم است؟ چه کسی باید کشور را بسازد؟ خوش بینانه ترین زمانبندی چند دهه را نشان می دهد؟!!
امروز پس از گذشت سه دهه و دیدن واقعیت ها من و شما راحت تر می توانیم به این سوالات پاسخ دهیم . اشتباهی که در آن زمان رخ داد این بود که به مردم گفته شد: بزودی مشکلات حل خواهد شد!؛ به لطف خدا می خواهیم ظرف مدت کوتاهی کشور را بسازیم!!؛ یا حد اکثر به مردم می گفتند اگر شما مشکلات فعلی را تحمل کنید فرزندانتان آسوده زندگی خواهند کرد.
به جای این که به مردم بگوییم پیروزی یک انقلاب راحت ترین بخش از آن است و ادامه کار نیازمند همدلی و همراهی بیشتر است؛ همه با هم با کار شبانه روزی باید برای پیشرفت کشور تلاش کنیم. همان چیزهایی که در زمان جنگ تحمیلی گفته شد و مردم هم از همه چیز خود برای انقلاب و ایران مایه گذاشتند چون متوجه شده بودند که بدونه همراهی و از خود گذشتگی آنها راه به جایی نخواهند برد.نتیجه اش را هم که دیدیم .
اما بعد از جنگ این تفکر پیدا شد که دیگر کار تمام است و نوبت آسایش و راحتی فرا رسیده یعنی این تفکر را از روی اشتباه در جامعه وارد کردند و به همین دلیل است که امروز مردم تحمل هیچ چیز را ندارند، به همین دلیل امروز مردم ناراضی هستند البته به این موارد باید پول های باد آورده که نسیب بعضی ها شد و عدم وجود یک چارچوب علمی برای اداره ی کشور را نیز اضافه کرد که به نارضایتی ها دامن زد.
حال چه باید کرد؟ عقب گرد که ممکن نیست . باید تلاش کنیم تا مردم را در فعالیت ها شریک کنیم . همان طور که در گذشته مردم وظیفه ی خود می دیدند که به نحوی به اوضاع مملکت در حال جنگ کمک کنند ، امروز نیز باید برای مردم این تصور وجود داشته باشد که مثلا برای تحقق چشم انداز 20 ساله تلاش کنند یعنی اگر یک روزی پیروزی در جنگ آرزو و هدف ملی بود امروز باید پیشرفت کشور در عرصه های مختلف آرزو و هدف ملی تلقی شود!
راه دراز است، دراز . . . . .

و اما ترامادول چیست؟
ترامادول یک ماده به شکل قرص وآمپول است که پزشکان برای کاهش درد بیمار،کاهش درد استخوان معتادینی که قصد ترک اعتیاد دارند و... تجویز می کنند. این ماده پس از مصرف تأثیر مستقیم روی سیستم اعصاب مرکزی (مغزونخاع) می گذارد و در ایران به صورت کپسول های50 و100میلی گرم و آمپول های 1و2 میلی گرم تولید می شود. ترامادول پس از مصرف خوراکی به سرعت جذب می شود و اثر ضد درد آن در حالت خوراکی پس از 2تا3 ساعت به حداکثر می رسد و تا 6 ساعت ادامه پیدا می کند در صورت مصرف چند عدد از این قرص، خارش در سر و صورت، زردی چهره، چشمان خمار، بی تفاوتی به اطراف و... در شخص مصرف کننده نمایان می شود.
مصرف همزمان این ماده با مشروبات الکلی، مواد مخدر و همچنین داروهای آرام بخش نظیر اگزازپام، دیازپام، لورازپام و... بسیار خطرناک است، چرا که سبب کاهش شدید اعمال وکنش های مغز و تنفس طبیعی می گردد.
ترامادول می تواند سبب وابستگی واعتیاد شود. همانند سایر موارد ترامادول نیز سبب بروز اشتیاق وتمایل روانی و ایجاد حالت تحمل، یعنی نوعی اجبار بر افزایش میزان ماده جهت رسیدن به حالت نشئگی می شود. اگر فرد مصرف کننده این ماده به یکباره مصرف آن را قطع کند، در وی علائم جسمی و روانی محرومیت ازماده (که نشان دهنده اعتیاد فرد به ترامادول می باشد) بروز می کند.
سایر علائم مصرف این ماده:
اضطراب، عرق کردن، بی خوابی، درد اندام، حالت تهوع، لرزش، و در مواردی بروز توهم. و در بعضی مواقع، حمله های اضطرابی، اضطراب شدید و بی حس شدن اندام ها.
متأسفانه در یکی دو سال اخیر قشر جوان، به خصوص دانشجویان گرایش شدیدی به مصرف این ماده پیدا کرده اند. اگر چه برای تهیه ی این ماده نیاز به نسخه ی پزشک می باشد، ولی متأسفانه برخی از داروخانه ها به صورت غیر مجاز اقدام به فروش آن می کنند.