ما زاییده ی نسلـی هستیم که همیشه از فتوحـات، رشادت هـا، ایثارگری ها و جوانمردی هایشان ‏برایمان سخن گفته اند. کسانی که روزهای سخت وخون آلود انقلاب وجنگ را درک کرده اند ‏و همگی سهمی در آن داشته اند.‏
آیا دیگر می توان از این نسل ایرادی گرفت یا حتی جرات ایراد گرفتن را می توان داشت؟ آن هم از ‏نسلی که آن چنان تاریخی را به دوش می کشد؟ آیا می توانیم اشتباهات پدران خود را به آنها ‏گوشزد کنیم؟ آیا می توان با آنها بر سر یک خوان نشست وگفت که ما هم . . .‏
نمی دانم، نمی دانم چرا وقتی اعتراضی می کنیم ما را نیزشورشی     می پندارند، کسانی که قصد   ‏زیر وروکردن آن تاریخ با شکوه را دارند. آیا ما حق اعتراض داریم؟ حق اعتراض به چه چیز؟ یا به ‏چه کس؟ چون ما را به قول خودشان با خون دل ولای پر قو بزرگ کرده اند دیگر جای اعتراضی ‏باقی نیست، حتی به همان پرهای قو! ‏
ما همیشه باید بنشینیم وگوش فرا دهیم و به به چه چه بگوییم به گذشته آن نسل پاک و یاد ‏بگیریم که دیگر ما هیچ اشتباه و خطایی     نمی کنیم .‏
چرا ما نسل سوخته ایم؟
نسلی که در روزهای جنگ متولد شد و شب ها با صدای لالایی مادر و بمب ها و موشک های صدام به ‏خواب می رفت. و آیا واقعا به خواب می رفت؟ آیا واقعا لای پرقو بزرگ شد؟ آیا نسلی که جنگ مادر ‏او بود و صدای موشک هایش لالایی او، می تواند اعتراض نکند؟ آیا ما جنگ طلبیم؟ آیا ما وقتی ‏اعتراضی می کنیم، به فکر انقلاب و شورشیم؟
نمی دانم، شاید چون شما آن روزهای سخت را دیده اید دیگردوست ندارید ما نیز به آن روزها مبتلا ‏شویم. ولی بدانیم که تحمل سختی ها آغاز راه و لازمه پیشرفت است و ترس از آن مانع از شروع به ‏حرکت می شود و همین ترس است که ما را به سکون برده است.‏
یا شاید فکر می کنید که این پایان راه است اما در واقع زندگی انسانی را پایانی نیست.‏
اگر به گذشته  باز گردیم خواهیم دید پدران شما نیز بر همین عقیده بوده اند، ولی شما با فراتر رفتن از ‏این عقیده فصلی جدید در تاریخ ایران گشودید. یا شاید جنگ حفظ امنیت خاک شما را از فکر حفظ امنیت تاریخ و فرهنگ این مملکت بازداشته ‏است، به همین دلیل است که امر به سکون می دهید، اما باید بدانیم که سکون و سکوت در این ‏برهه زمانی باعث از دست دادن تاریخ و فرهنگ و حتی همان خاک که زحمات بسیاری برای ‏حفظش کشیدید، خواهد شد.‏
امر به سکون به نسلی که شور و هیجان و تاریخ سازی را به ارث برده دستوری بی رحمانه است.‏
‏ این خون های شماست که در رگهای ما جاری است. مانیز پدران ومادران نسل های بعد خواهیم ‏بود، رسم ایثار و جوانمردی را به ما بیاموزید. رسم زندگی کردن را به ما بیاموزید. رسم اعتراض ‏کردن را، رسم گوش دادن را، رسم احترام کردن را، رسم دوست داشتن را...
به ما بیاموزید ولی در ‏عمل.  ‏