هميشه و در همه کشور ها وقتي صحبت از سياست و مسايل سياسي به ميان مي آيد، نام دانشگاه و دانشجو مطرح مي شود واينکه اين قشر آگاه و بيدار بايد در مسايل کلان کشور خود تاثير گذار باشد، واز گذشته هاي بسيار دور نيز هميشه دانشگاه ودانشجويان در تغييرات سياسي واجتماعي حضوري پررنگ داشته اند، از انقلاب هاي بزرگ قرن گذشته چون انقلاب هاي فرانسه، انقلاب اکتبر روسيه و يا انقلاب اسلامي ايران گرفته تا حضور ايشان در شکل گيري جريان هاي اجتماعي، ادبي، فلسفي و هنري چشمگير بوده است. هدف از بيان مطالب فوق بررسي تاريخي فعاليت دانشجويان نيست، فقط منظور اشاره به ديدي است که نسبت به دانشجويان در تمام دنيا وجود دارد، همين طور در کشور ما ايران که البته اين مورد اخير کمي متفاوت بوده وجاي اندکي تامل دارد.
کشور ما در آستانه انتخابات مجلس شوراي اسلامي قرار دارد، انتخاباتي که به نوعي بيانگر حضور واقعي و ملموس دموکراسي در کشور ما محسوب مي شود. وظيفه تمام آحاد جامعه است که به طور گسترده در انتخابات شرکت کنند، که همانا نمايندگان خود را براي اداره کشور برمي گزينند. در اين ميان نکته حايز اهميت شرکت قشر دانشجو در اين انتخابات است. زيرا اين قشر به عنوان بخشي از بدنه آگاه و فرهيخته جامعه وظيفه اي خطير تر در قبال انتخابات دارد، چه اينکه اين قشرخواه ناخواه در کانون اين جريان قرار مي گيرد. زيرا هميشه سياسيون در فعاليت هاي سياسي از دانشجويان انتظار ويژه اي دارند که خود جاي تامل دارد. همواره در آستانه انتخابات  ديدار سياستمداران و فعالين حوزه سياست با دانشجويان افزايش يافته و حتي آن قدر اين ديد و بازديدها افزايش مي يابد که آدمي گمان مي کند به واقع دانشگاه خانه دوم سياسيون مي باشد، و هميشه از تاثير گذاري اين قشر بر جامعه و فضاي سياسي کشور صحبت مي کنند و واقعيت نيز چنين است.
اما جا دارد اينجا به مطلبي اشاره شود و آن اينکه واقعا دانشجو تا چه حد برمعادلات سياسي کشور تاثيردارد، آيا به همين بحبوحه انتخابات منتهي مي شود يا نه؟ اما بهتر است کمي واقع بين بوده وبه طور جامع تر به اين موضوع پرداخت و چند سئوال را با دانشجو مطرح نمود.
آيا دانشجويي که در محل فعاليت خود (دانشگاه) امکان تاثير گذاري ندارد، مي تواند به واقع بر وضعيت کلان کشورخود تاثيرگذار باشد؟ زماني که مسئولين دانشگاه هيچ تعهد و الزامي نسبت به پاسخ گويي شفاف و بي پرده در برابر دانشجويان در خود احساس نمي کنند، آنگاه که يک استاد با برخورد هاي سليقه اي ورفتارهايي که نشان از عدم اعتماد به دانشجوست، با وي برخورد مي کند، در محيطي که امکان انتقاد و بيان آزادانه انتقادات و اعتقادات محدود مي باشد، محيطي که اوج بي برنامگي ها و بهم ريختگي هاست و اولين کسي که از اين مساله آسيب مي بيند دانشجوست، و دانشجو توان هيچ گونه تاثير گذاري براين امور را ندارد، چگونه مي توان انتظار داشت که دانشجو بتواند بر تحولات وتغييرات کشور تاثيرگذار باشد.   
زماني که صحبت ازتصويب قانون گزينش جنسيتي دانشجويان در دانشگاه ها بود، چه کسي نظر دانشجويان را جويا شد و يا حتي دانشجويان تاثيري برآن داشتند؟ و يا زماني که وزارت علوم اقدام به افزايش ظرفيت دانشگاه ها نمود (به بهانه پاسخ گويي به تقاضاي روز افزون ورود به دانشگاه که درحقيقت کاهش کيفيت آموزشي دانشگاه ها را به دنبال داشت) دانشجويان چه کاري از دستشان برآمد، و يا زماني که اساتيد يکي پس از ديگري کنار گذاشته شدند. پس با کمي تامل و تفکر مي توان دريافت که رويکرد به دانشجويان فقط مختص به همين زمان انتخابات است.
 اما با تمام تفاسير ياد شده هميشه دانشجويان در مقاطع حساس در صحنه بوده و با تمام وجود سعي در انجام وظيفه خود به نحو احسن داشته اند. اما گاهي اين مساله به ذهن متبادر مي شود که آيا سياستمداران (فرقي نمي کند از کدامين جناح يا گروه) به دانشجويان به چشم سربازاني جان برکف و آماده به خدمت مي نگرند که هرگاه بخواهند مي توانند از نيرو، صداقت و وجهه آنها براي رسيدن به اهداف خود استفاده کنند؟
پس نيکوست که دانشجويان با ديدي باز و روشنگرانه با انتخابات برخورد کنند وآگاهانه در آن شرکت کنند. بهتر آن است که ابتدا سعي در تاثير گذاري بيشتر در محيط دانشگاه داشته باشند و با رسيدن به تجربه و بلوغ سياسي بيشتر اقدام به تاثيرگذاري بر محيط سياسي جامعه داشته باشند.
به اميد روزي که دانشجو بتواند با حرکت و رفتار آگاهانه خود مانع از آن شود که به ديد سربازي آماده به خدمت نگريسته شود.
دانشجویان