وقتی اومدیم دانشگاه و فضا و جو دانشگاه رو دیدیم، اساتیدی که ابهت و جذبه شون آدمـو انگشـت ‏به دهن می کرد. پیش خودمون گفتیم که با گذشتن از سد کنکور    (یکی از سدهای موجود ‏جلو پای جوان ها) و اومدن به دانشگاه یعنی ما هم می تونیم این مسیر و طی کنیم و جا پای ‏استادامون بذاریم و شاگردان خلفی برای اونا باشیم. چون اونها هم مثل ما از پشت همین میزها ‏رفتن پشت میز استادی نشستن و مطمئنا برای رسیدن ما به آن جایگاه بهترین راهنما، الگو و حامی ‏خواهند بود، و به ما کمک می کنن تا سختی هایی که اونا تحمل کردن، ما کمتر باهاش درگیر ‏بشیم. با همه این رویاهای شیرین، تحصیل تو دانشگاه رو شروع کردیم و امید زیادی داشتیم.‏
اما با گذشت مدتی دیدیم که زهی خیال باطل!‏
این خبرا هم نیست، چی فکر     می کردیم، چی هست!‏
استادی که امید حمایت و راهنمایی ازش داشتیم تا کمکمون کنه تا سختی های راه کمتر بشه، داره ‏موانع جديدي جلوی پامون        می ذاره، بجای امیدواری دادن داره نا امیدمون می کنه. بعضی از اساتید که اصلا ‏دانشجو و فعالیت هاشو  قبول ندارن. گاهی طوری ما رو نگاه می کنن که انگار موجوداتی پست ‏و بی ارزش هستیم و بعضی ها به قدری جدی و انعطاف ناپذیر هستند که آدم جرات نمی کنه ‏بهشون نزدیک بشه چه برسه به اینکه بخواد باهاشون ارتباط دوستانه برقرارکنه و گرم بگیره یا ازشون کمک ‏بخواد و بعضی حتی از یک جواب سلام گرم هم مضایقه می کنن.‏
یکی نیست بگه بابا شما هم یک زمانی از جنس ما بودین، دانشجو بودین... دانشجو...